Çocukluğumda pek çok kere ölümle burun buruna geldim. Geldim diyorum, çünkü biri hariç kalan diğer badireleri çok net hatırlıyorum. Hatırlamadığım, annemin anlattığı hadise henüz yaşamamış iken beşikten tepe üstü düşmem ve bunun neticesinde beyin kanaması geçirmem.
Şimdi ölümle olan tüm bu rastlaşmalara bakınca düşünüyorum ki: "ÖLÜM İNCE İŞMİŞ MEĞER..."
Anne ve babası öğretmen olan, iki kardeşle arkadaşlığımız vardı. İsimleri hala hatırımdadır. Henüz üç yaşımdayım. Çocukluk bu ya, illa öcülerimiz, düşmanlarımız, kötülerimiz, canavarlarımız olacak. Bizim sokağın öcüsü ise yaşlı bir Rus kadındı. Güya kadın geceleri şekil değiştirip, küçük çocukları evine alıyor sonra bahçesindeki kuyuya atıyordu. Bunu kimler uydurur, nasıl inanırız bilmiyorum ama inanmayanın olduğunu da sanmıyorum.
Birgün bu iki kardeş (birinin ismi Savaş diğerinin ki Barış. O yıllar Kıbrıs Savaşı yılları) beni oturmakta olduğum evimizin kapısının önünden alıp, kolumdan sürükleyerek az ötedeki gruba dahil etti ve hemen orda grubun en büyüğü olan ev sahibimizin oğlu Ramazan ile gözgöze getirdi. Ramazan beni sevmezdi. Ben de onu tabi. Mardinliydiler. İki ablası vardı. Evlerinin salonundaki sobanın başında uzun, siyah, parlak saçlarını tararken bana gülümsemeleri, beni sevmeleri donuk bir hayal gibi gözlerimin önündedir hala.
Neyse. Harekat yapılacak. Rus kadın evinde dövülecek, kollarından evin bahçesindeki ağaca bağlanacak ve askerlerin gelmesi beklenecekti. Benim görevim de gözcülük.
Evin yüksekçe duvarına grubun üyelerinin yardımıyla çıkarıldım. İncecik duvar üzerinde, dengemi hemencecik kaybettim ve gerisin geriye pat diye düşüverdim zemine. Buraya kadar olanlar hatırladıklarım. Sonrasını hatırlamıyorum. Çocuklar nereye gittiler, ne yaptılar, eve nasıl geldim? Hiçbiri hatırımda yok. Ancak, gözümü açtığımda başucumda annemi ağlar vaziyette buldum. Bir de yastığımın üzerinde birkaç damla kan.
Hatırladığım ilk ölümle pas geçme deneyimi olan bu hadiseden sonra, yükseklik korkusu bende yeretti.
Kaderin benim üzerimde daha yapacak çok işi vardı. Ve bu öyle görünüyordu ki, epeyce uğraştırıcı bir iş olacaktı.
Şimdi ölümle olan tüm bu rastlaşmalara bakınca düşünüyorum ki: "ÖLÜM İNCE İŞMİŞ MEĞER..."
Anne ve babası öğretmen olan, iki kardeşle arkadaşlığımız vardı. İsimleri hala hatırımdadır. Henüz üç yaşımdayım. Çocukluk bu ya, illa öcülerimiz, düşmanlarımız, kötülerimiz, canavarlarımız olacak. Bizim sokağın öcüsü ise yaşlı bir Rus kadındı. Güya kadın geceleri şekil değiştirip, küçük çocukları evine alıyor sonra bahçesindeki kuyuya atıyordu. Bunu kimler uydurur, nasıl inanırız bilmiyorum ama inanmayanın olduğunu da sanmıyorum.
Birgün bu iki kardeş (birinin ismi Savaş diğerinin ki Barış. O yıllar Kıbrıs Savaşı yılları) beni oturmakta olduğum evimizin kapısının önünden alıp, kolumdan sürükleyerek az ötedeki gruba dahil etti ve hemen orda grubun en büyüğü olan ev sahibimizin oğlu Ramazan ile gözgöze getirdi. Ramazan beni sevmezdi. Ben de onu tabi. Mardinliydiler. İki ablası vardı. Evlerinin salonundaki sobanın başında uzun, siyah, parlak saçlarını tararken bana gülümsemeleri, beni sevmeleri donuk bir hayal gibi gözlerimin önündedir hala.
Neyse. Harekat yapılacak. Rus kadın evinde dövülecek, kollarından evin bahçesindeki ağaca bağlanacak ve askerlerin gelmesi beklenecekti. Benim görevim de gözcülük.
Evin yüksekçe duvarına grubun üyelerinin yardımıyla çıkarıldım. İncecik duvar üzerinde, dengemi hemencecik kaybettim ve gerisin geriye pat diye düşüverdim zemine. Buraya kadar olanlar hatırladıklarım. Sonrasını hatırlamıyorum. Çocuklar nereye gittiler, ne yaptılar, eve nasıl geldim? Hiçbiri hatırımda yok. Ancak, gözümü açtığımda başucumda annemi ağlar vaziyette buldum. Bir de yastığımın üzerinde birkaç damla kan.
Hatırladığım ilk ölümle pas geçme deneyimi olan bu hadiseden sonra, yükseklik korkusu bende yeretti.
Kaderin benim üzerimde daha yapacak çok işi vardı. Ve bu öyle görünüyordu ki, epeyce uğraştırıcı bir iş olacaktı.
0 yorum:
Yorum Gönder