Cahiliyye Devri diye adlandırdığımız ve küçümsediğimiz dönemin insanlarının dahi hürmette kusur etmedikleri bir zaman devresindeyiz. Yani Haram Aylar dediğimiz, kanın dökülmediği, hır gür edilmediği, kötü fiillerin en asgariye indirildiği bir dönem. Bu vakte hürmet ettiğini bildiğimiz cahiliyye dönemi insanlarının cehaleti, günümüz insanının karakteriyle karşılaştırıldığında, ne derece âli olduğunu ispat etmekte.
Daha yeni idrak etmeğe başladığımız üç ayların ilki Receb ayının ilk günlerinde, insanlık tarihinin en alçak ve aşağılık fikrini taşıyan insan kılıklı mahlukların, yine hain ve aşağılık bir şekilde askerlerimize saldırısını ne yazık, acıyan ve titreyen kalbimizi kanatan bir haberle öğrendik.
Söz kıymetini yitirdi. Ne tür dinginlik telkini verilirse verilsin gayri tahammül sınırlarını sağlam tutmaya kafi gelmeyecek.
Bu telkini yapacak olanın da kendine sözü kalmamıştır.
Zaman söz zamanı da değildir.
Gemi azıya alanın karşısında söz ile değil, ancak en kavisinden şamar ile durulur.
Hem öyle bir şamar ki, maşayı tutan elleri de kırmalı.
Kökünden.
Paramparça etmeli.
Ezmeli.
Kelimeler kifayetsiz artık.
Gözlerdeki ışığın yakıcılığı, karşısında kim varsa ayırtetmeden, yakacak kudrette.
Ve bu kudreti sakın tahdite kalkmasın kimse.
Çünkü, bu haddi koyanın kim olduğuna bakmayacaktır.
O idraki yitirmiştir.
Belki, asıl idrakin bu olduğunu anlamamız gerekir.
Çünkü,
HİÇBİR KELİME BU YÜKÜ TAŞIMAZ.
Rabbim şehitleri merhamet dairesine kabul buyursun.
Ailelere, sabr-ı cemil ihsan etsin.
