AĞLAMAK

Ağlamayı unuttuk.

Nisyanlarımız arasında ağlamak da var artık. Çok büyük acılar içindeyiz. Tarifi imkânsız sıkıntılar ve dertlerle muzdaribiz, lâkin bu hâl-i pür melâlimizin farkında değiliz ne yazık.

Geceleri başımızı yastığa koyduğumuzda, aynı anda bir yerlerde, acılar içinde kıvranan insanların, iffetini yitiren, ırzı hebâ edilen, kanı dökülen, ciğeri sökülen, evlâdı doğranan, aklı karışan, ruhu satılan, izzet ve haysiyet kelimelerinden bîhaber nefes alıp veren, üç kuruşluk değer için canı heder edilen, daha dünyaya bile gelmeden, gözünü bir kere olsun renklerle buluşturmaya fırsat bulamadan katledilen, aldanan, aldatılan, her gün her an farklı maskelerle birbirlerini kandıran, evlâdının gadrine uğrayan, kocasının zulmüyle yaşayan, karısının hıyanetiyle kahrolan, komşusunun hakkını gasbeden, maiyyetindekileri inim inim inleten, merhamet hissinden mahrum, başkalarının acılarından zevk duyan, fikirsiz, ilimsiz, sohbetsiz, gözleri yaşsız insanlardan müteşekkil bir toplum olduğumuzu hiç farkediyor musunuz acaba?

Bu milletin fertleri bir vakit, ağlayan birini görünce o hisli kalbinin hüzünlenmesine mâni olamaz, o da ağlayanın feryadına iştirâk eder, halledebileceği bir mesele ise elini uzatır, o acıyı dindirmek uğruna didinir durur, hiç olmazsa onunla haldâş olup, en temiz hisleriyle kendisi de gözlerinden yaş akıtırdı.

Bu milletin fertleri bir vakit, ağlamayı âşıklık mesleğinin lâzım-ı gayr-ı mufâriki addeder, sevgilinin hasretiyle pek derin elemlere garkolur, kan çanağına dönmüş gözlerinden kanlı yaşlar akıtır da, bunu hem erkekliğinin hem âşıklığının pek kıymetli bir nişânesi kabul ederdi.

Bu milletin fertleri bir vakit, eli göğsünde, dili kalbinde, gözleri ayak ucunda, simâsı hüzün bulutlarıyla kaplı, her soluğunda yakıcı ateşlerle yıkanmış "âh" nidâlarıyle varırlardı sevgilinin kapısına. Bir nâzara cân verir, bir gamzeyle cismi pür hûn olur, tek bir sâdasıyle mâşukun külliyen mestolurdu.

Yaprak düşse yüreği titreyen, yağmur yağsa hüzünlenen, bir garib görse ağlayan, okuduğu şiirle ağlayan, dinlediği mûsikîyle ağlayan, mumun etrafında dönüp duran pervânenin kaderini bildiğinden ağlayan, "ya Sevgili'nin azarıyle muhatab olursam" endişesiyle ağlayan, "ya Sevgili'nin hayat sunan nazarından mahrum olursam" korkusuyla titreyip ağlayan, ağıdı semânın ağıdına denk mazlumun ağıdına ağlayan, gizli dertlere mübtelâ olup ağlayan, ümitsiz sevdâlara tutulup da ağlayan insanlar hayat sürdü bir vakit bu topraklarda.

Ağlamak, gönül işidir. Yürek ister. Mertlik ister. Merhamet ister. İnsanlık ister.
Ağlamak, paha biçilmez hazinedir. En sert madenleri dahî yumuşatan pek kıymetli bir iksirdir.
Ağlamak, hâl işidir. Kâl ehlinin fehmetmekten uzak olduğu nihân içre bir nihândır.
Ağlamak, hem ruhun, hem gönlün hem cemiyetin en mühim gıdasıdır.
Ağlamak, merhamet hissindendir. Ağlamak rikkat-i kalp nişânesidir.
Ağlamak, nazar-ı Rahmân'ın celbine sebebdir. Ağlamak arzın semâya merhameti, semânın arza merhametine müsebbibdir.
Ağlamak, hakîkat pınarlarını coşturur.
Ağlamak, âlem-i sır perdesini aralar.
Ağlamak, meleklerin dahî imrendiği bir kıymetli hediyedir.
Ağlamak, "unutulmuşlardan" olmamanın habericisidir.
Ağlamak, "unutanlardan" olmamanın beyânıdır.
Ağlamak, Âdem aleyhisselâm'ın insana bıraktığı en güzel mirastır.

Unuttuk ağlamayı. Ağlamayı unutunca, onun getirdiği zenginliklerden de mahrum kaldık. Taşlaşan kalplerin tek şifâsı olan ağlamayı, yeniden öğrenmeliyiz.

Ağlayınız. Hem de hıçkıra hıçkıra. Kan çanağına dönsün gözleriniz.
Ağlayamıyorsanız eğer, ağlayamadığınıza ağlayınız. Çünkü bu hâl, hakikaten ağlanacak bir hâldir.


Mahmut ÇETİN
29.12.2007 Kilis