DURULMAK

Son cemreyle beraber baharın eteklerinden de tutmuş olduk. Tomurcuklanan dalların görüntüsü, uykusundan yeni kalkmış bir güzelin mahmurluğu gibi tıpkı. Bazı şahısların güzelliği ilk uyanışında daha da ziyadeleşir. Bunu biliriz çoğumuz. Bahar da öyle. Tazelik ve güzellik, hem gözlerin hem kulakların ve dahi koku alma hassamızın bayram etmesine sebeb oluyor.

Tabiatın bu uyanışı nasıl ki biz insanlara müsbet tesirde bulunuyor, aslında her yeni halimizin de içimizde bir bahar tazeliğiyle uyanışları doğurması gerekir diye düşünüyorum.

Bu sebeble, son günlerde bakışımı içime çevirmeye karar verdim. Daha doğrusu bu işi daha da yoğunlaştırmak gerektiğine kani oldum yaşadığım bazı hadiseler sebebiyle. Ve gördüm ki, "nokta" ile temasımı kurduğum anda, tüm ağırlıkların üzerimden kalktığını hissettim. Üç gündür bu temrinleri yoğunlaştırarak yapmaya devam ediyorum ve biliyorum ki, çok fazla sabır gerekiyor.

Uzaklarda, ufkun hafif bulanık görüntüsü, yeşillenen tabiat ve sokakta oynayan çocukların bağırışmaları duyuluyor. Kuşların uçuşlarındaki değişimi gözlüyorum. Güneş semamızı terketmekte acele etmiyor.

Ve içimin ürpertisi, adını koyamadığım tuhaf bir hisle kendini iyice belli ediyor.