لا تقنطي ْابدأ من رحمة المطر
فقد ْاحبك في الخمسين من عمري
و قد احبك والاشخار يابسة
والثلج يسقط في قلبي و في شعري
و قد احبك حين الصيف غادرأ
فالارض من بعده تبكي علي الثمر
و قد احبك ـ يا عصفورتيـ و انا
محاصر بجبال الحزن والضجر
قد تحمل الريح اخبارأ مطميْنة
لناهديك قبيل الفجر فانتظري
لن تخرجي من رهان الحب خاسرة
عندي تراثي و عندي حكمة الشجر
فاستمتعي بالحضارات التي بقيت
علي شفاهي فإني آخر الحضر
* * * * * *
قرأت شعري عليها و هي نائمة
فما أحسستْ بتجريدي ولا صوري
و لا تحمس نهداها لقافيةٍ
و لا استجابأ لقيثرٍ و لا ترٍ
هززتها من ذراعيها فما انتبهت
نادية يا قطي البيضاء يا عمري
قومي ساهديك تيجانأ مرصعة
و أشتري لك بلدانأ بكاملها
و اشتري لك ضوء الشمس والقمر
* * * * * *
ناديت ناديت لكن لم يجب احد
في مخدع الحب غير الريح والمطر
ازحت اثوابها عنها فما اكترثت
كأنها يئست مني و من خطري
* * * * * *
و كان ليلي طويلأ مثل عادته
و كنت ابكي عتي قبرين من حخرٍ
نزار قباني
KISA BİR HİKÂYE
yağmurun rahmetinden sakın kesme ümidini
ömrümün sonbaharında sevmişken seni
ağaçlar meyvesizken sevmişim ben seni
kalbime yağarken kar ve saçlarıma
terkederken yaz bizi sevmiştim ben seni
ardından yazın ağlar yeryüzü üstüne meyvelerin
sevdim seni ey minik kuşum,
kuşatmışken beni hüzün ve keder dağları
fecirden hemen evvel
rüzgar kesin haberler taşır
tomurcuklanmış göğüslerinden bana,
ve sen bekle beni...
çıkma kefaletinden aşkın hüsran içre
geçmiş ve gelecek bendedir
ve bendedir hikmeti ağacın
sıkıca sarıl dudaklarımda kalan son medeniyete
ki ben en son şehirliyim
şiirimi okudum ona
uyurken
ne yokluğumu hissetti ne varlığımı
ne de kıpırdadı göğsü tek bir kafiyeye
......
kollarından sarstım ama uyanmadı
seslendim
ey kedicik
ey canım uyan
kalk artık
sana kıymetli taşlarla süslenmiş taçlar vereceğim
denizdeki incileri ve bir şehri bütünüyle
sonra da
ışığını alacağım sana güneşin ve ayın
..
bağırdım seslendim
lakin
duymadı kimse
aşkın odasında
rüzgar ve yağmurdan başka...
giysilerini soydum... ilgilenmedi bile
sanki ümitsizmiş gibi benden ve güzelliğimden
..
her zaman olduğu gibi uzundu gecem yine
ve ağlıyordum başında mezarların yine...
(Çeviri : Mahmut ÇETİN)
فما أحسستْ بتجريدي ولا صوري
و لا تحمس نهداها لقافيةٍ
و لا استجابأ لقيثرٍ و لا ترٍ
هززتها من ذراعيها فما انتبهت
نادية يا قطي البيضاء يا عمري
قومي ساهديك تيجانأ مرصعة
و أشتري لك بلدانأ بكاملها
و اشتري لك ضوء الشمس والقمر
* * * * * *
ناديت ناديت لكن لم يجب احد
في مخدع الحب غير الريح والمطر
ازحت اثوابها عنها فما اكترثت
كأنها يئست مني و من خطري
* * * * * *
و كان ليلي طويلأ مثل عادته
و كنت ابكي عتي قبرين من حخرٍ
نزار قباني
KISA BİR HİKÂYE
yağmurun rahmetinden sakın kesme ümidini
ömrümün sonbaharında sevmişken seni
ağaçlar meyvesizken sevmişim ben seni
kalbime yağarken kar ve saçlarıma
terkederken yaz bizi sevmiştim ben seni
ardından yazın ağlar yeryüzü üstüne meyvelerin
sevdim seni ey minik kuşum,
kuşatmışken beni hüzün ve keder dağları
fecirden hemen evvel
rüzgar kesin haberler taşır
tomurcuklanmış göğüslerinden bana,
ve sen bekle beni...
çıkma kefaletinden aşkın hüsran içre
geçmiş ve gelecek bendedir
ve bendedir hikmeti ağacın
sıkıca sarıl dudaklarımda kalan son medeniyete
ki ben en son şehirliyim
şiirimi okudum ona
uyurken
ne yokluğumu hissetti ne varlığımı
ne de kıpırdadı göğsü tek bir kafiyeye
......
kollarından sarstım ama uyanmadı
seslendim
ey kedicik
ey canım uyan
kalk artık
sana kıymetli taşlarla süslenmiş taçlar vereceğim
denizdeki incileri ve bir şehri bütünüyle
sonra da
ışığını alacağım sana güneşin ve ayın
..
bağırdım seslendim
lakin
duymadı kimse
aşkın odasında
rüzgar ve yağmurdan başka...
giysilerini soydum... ilgilenmedi bile
sanki ümitsizmiş gibi benden ve güzelliğimden
..
her zaman olduğu gibi uzundu gecem yine
ve ağlıyordum başında mezarların yine...
(Çeviri : Mahmut ÇETİN)
0 yorum:
Yorum Gönder